MIMO FALI STRAJKÓW
Uznała ona, że mimo fali strajków i akcji ulicznych w maju i czerwcu 1968 r. nie było możliwości doprowadzenia do zmiany systemu społeczno-ekonomicznego we Francji. Zdaniem CGT strajki miały w przeważającej mierze charakter ekonomiczny, a lewica była wewnętrznie podzielona: w jej łonie dały się zaobserwować dążenia do izolacji FPK. Biorąc pod uwagę te fakty, Konfederacja uznała, że nie ma warunków, które by zapewniły powodzenie walce o zmianę systemu, zwłaszcza że potrzeba podjęcia takiej walki nie dotarła w stopniu wystarczającym do świadomości szerokich mas. Przeciwko politycznemu zaangażowaniu ruchu związkowego w wydarzenia 1968 r. tradycyjnie wypowiedziały się też centrale CGT-FO, CFTC*i CGC.