Kategorie: Polityka i związki zawodowe
PRZEWIDYWANE POROZUMIENIA
Porozumienia przewidywały między innymi: podniesienie SMIG o 37,9 proc., wzrost płac o 10—13 proc., zniesienie stref płacowych, sukcesywne wprowadzenie 40-godzinnego tygodnia pracy bez obniżki płac, zmianę układów zbiorowych, rozszerzenie praw związkowych w przedsiębiorstwie. W tym względzie ustawa z 27 grudnia
SPRAWA BEZROBOCIA
Ze sprawą bezrobocia były również związane, nabrzmiewające w latach sześćdziesiątych, problemy skrócenia czasu pracy w wymiarze tygodniowym i obniżenia wieku emerytalnego — do 60 lat dla mężczyzn i 55 lat dla kobiet, oraz związkowe postulaty zmierzające do gospodarczego rozwoju kraju.Walka
MIMO FALI STRAJKÓW
Uznała ona, że mimo fali strajków i akcji ulicznych w maju i czerwcu 1968 r. nie było możliwości doprowadzenia do zmiany systemu społeczno-ekonomicznego we Francji. Zdaniem CGT strajki miały w przeważającej mierze charakter ekonomiczny, a lewica była wewnętrznie podzielona: w
CZAS TRWANIA STRAJKÓW
W latach 1959 1967 przęciętny czas trwania strajków zmniejszył się w porównaniu z latami 1919-1935 z 16,2 dnia roboczego do 1,28 Zmniejszyła się również średnia liczba uczestników strajków — z 1128 oiiob w latach 1959—1967 do 917 w latach 1968—1969
ORGANIZACYJNE I PROGRAMOWE ZRÓŻNICOWANIA
Organizacyjne i programowe zróżnicowanie francuskiego ruchu związkowego oraz różnorodność stanowisk w kwestiach metod i form ziałania utrudniają osiągnięcie jedności organicznej, odpowiadającej wspolnocie społeczno-ekonomicznych interesów mas pracujących. Organiczna jedność ruchu związkowego we Francji może być rozpatrywana jedynie w odległej perspektywie. Zależy
NIEZALEŻNOŚĆ ZWIĄZKÓW
Należą do nich: niezależność związków zawodowych od struktur władzy państwowej oraz dążenie central związkowych do zachowania tej niezależności; sprzeciw wobec prób włączenia związków zawodowych do systemu zarządzania przedsię- lorstwami pod kuratelą właścicieli; zdecydowana przewaga lewicowej orientacji w ruchu związkowym, który
KONIECZNOŚĆ WSPÓŁDZIAŁANIA
Konieczność współdziałania poszczególnych federacji związkowych wynika z procesów obiektywnych: z faktu koncentracji gospodarki i finansów oraz z ewolucji kapitalizmu państwowomonopolistycznego, polegającej na rosnącym interwencjonizmie państwa w stosunki pracy; z coraz większego upolityczniania się walki o cele socjalno-ekonomiczne; z potrzeby godzenia
ZA ZWIĄZKOWĄ JEDNOŚCIĄ
Za związkową jednością działania najkonsekwentniej występowała CGT. Zerwana w maju 1968 r. jej współpraca z CFDT, została wznowiona na podstawie porozumienia zawartego 1 grudnia 1970 r. Porozumienie to, sformułowane konkretniej niż poprzednie, zalecało wspólne akcje w celu zrealizowania pięciu podstawowych
KOLEJNE POROZUMIENIE
Kolejne porozumienie CGT i CFDT, z 26 lipca 1974 r., wymieniało główne żądania socjalno-ekonomiczne dotyczące: wzrostu siły nabywczej ludzi pracy, walki z bezrobociem, skracania czasu pracy; precyzowało metody i środki wspólnego działania w organizowano niu akcji masowych; określało perspektywę pogłębienia
BRAK INNEGO POPRACIA
Nie uzyskała poparcia innych central inicjatywa XL Kongresu CGT, z listopada 1978 r., w sprawie utworzenia ogólnokrajowego E’.omitetu Jedności Działania związków zawodowych. Pogłębiały się rozbieżności między CGT a pozostałymi centralami związkowymi w ocenie kryzysu, w zakresie żądań wysuwanych przez związki